سازشناسی: کلارینت
کلارینت از خانواده ی ساز های بادی چوبی و دارای یک زبانه (قمیش) است، متشکل است از یک لوله استوانه ای که انتهای تحتانی آن کمی مخروطی شده است. کلارینت را از چوب سیاه آفریقایی می سازند.
در سال 1700 میلادی، یوهان کریستوف دنر، با اضافه کردن قطعه ای به ساز “شالومو” فرانسوی، کلارینت را در آلمان اختراع کرد. در طول زمان نیز، کلیدها و صفحه‌هایی اضافه شدند تا کیفیت صدا و نواختن ساز را بهبود بخشند.
کلارینت انواع زیادی دارد که آنها را «خانواده کلارینت» می‌خوانند. کلارینت نشان داد که یک ساز انعطاف‌پذیر با صدایی استثنائی است و میتوان در موسیقی کلاسیک، موسیقی های نظامی، جَز و کلِزمِر و موسیقی های شرقی از آن استفاده کرد.
محدوده صوتی کلارینت نزدیک به چهار اکتاو است و آن را به سه بخش: شالومو، کلارینو و آلتیسیمو نامگذاری میکنند.
تعداد کلیدها و سوراخهای کلارینت، بسیار بیشتراز کلیدها و سوراخ های فلوت و به همین دلیل انگشت گذاری این ساز مشکل تر از فلوت است.
کلارینت یک ساز انتقالی است و نت نویسی آن با صدادهی آن متفاوت است.
نوازندگان مطرح کلارینت کلاسیک عبارتند از:
Harold Wright, Sharon Kam, Sabine Meyer, Martin Fröst, Julian BlissJost Michaels,Dieter Klöcker …
خانواده #کلارینت
از چپ به راست: کلارینت می بمل، سی بمل، آلتو، باس، کنترباس
اجرای قطعه لیبِرتانگو، اثر “استور پیاتزولا” توسط کوارتت کلارینت مسکو