Author: admin

 

اولافور آرنالدز، متولد ۳ نوامبر ۱۹۸۶، از موسیقیدانان شناخته شده ی  ایسلند می باشد
آثار او تلفیقی از موسیقی کلاسیک، الکترونیک و امبینت هستند. او موفق به کسب جایزه بفتا برای بهترین موسیقی فیلم نیز شده است و بسیاری از هنرمندان مطرح  موسیقی مینیمال و اکسپریمنتال، مانند “نیلز فرام” نیز با او همکاری داشته اند. اولافور در پاییز سال ۹۶ نیز به ایران سفر کرد و به برگزاری کنسرت پرداخت.

در ادامه، چند قطعه از آلبومِ پروژه ی شوپن را خواهیم شنید

 

ده نکته ی ضروری برای #تمرینات_موسیقی

“فضای مناسب”
فضای مناسب تمرین خود را ایجاد کنید. ببینید فضای آرام و ساکت یا برعکس، کدام برای شما مناسب تر است و تمرکز بهتری در آن دارید. مهم این است که جایی را انتخاب کنید که در آن احساس راحتی می کنید. همچنین همه ی لوازم مورد نیاز برای تمرین را نزدیک به خود داشته باشید، مانند: آب، تنقلات، دفتر نت، مداد، ماژیک شبرنگ و …
همچنین می توانید برنامه هایی مانند تیونر، مترونوم و تایمر را نیز بر روی گوشی موبایل خود نصب کنید و به راحتی استفاده کنید، این کار از اتلاف وقت هنگام تمرینات جلوگیری می کند.

“گرم کردن”
مانند تمرینات ورزشی، تمرینات موسیقی نیز به گرم کردن احتیاج دارند. بهتر است هر بار همان تمرینات گرم کردن را انجام ندهید و تکنیک های مختلف گرم کردن را امتحان کنید، برای مثال لازم نیست همیشه قبل از شروع تمرینات، گام بنوازید. گرم کردن تنها یک عمل فیزیکی نیست و باید به صورت ذهنی نیز آمادگی تمرین را داشته باشید، باید روی تنفس خود، انقباض هایی که در عضلات بدن وجود دارد و … کنترل داشته باشید. (می توانید) قبل از شروع قطعه، علامت های سرکلید، تنالیته (گام) قطعه، علائم تغییر دهنده، وصل آکورد ها را در ذهن خود مرور کنید و یا با خواندن ملودی و ریتم (نت خوانی) آن قطعه، خود را برای تمرین آماده کنید.

“تعیین هدف”
نواختن یک قطعه از ابتدا تا پایان و به صورت پی در پی به این معنا نیست که تمرین شما مفید بوده است. بهتر است برای هر جلسه تمرین خود، یک هدف تعیین کنید و سعی کنید آن را تا آخر ساعت تمرین به پایان برسانید، مثلا تصمیم بگیرید برای یک جلسه تمرین، 10 میزان از قطعه را به خوبی اجرا کنید. با این شیوه پس از چند جلسه تمرین، پیشرفت قابل ملاحظه ای خواهید داشت و با تکمیل هر هدف، احساس موفقیت بیشتری خواهید کرد.

“واقع بین باشید”

همه ی ما تجربه ی موکول کردن تمرین به شبِ قبل از اجرا و یا کلاس، با استرس فراوان و کیفیت پایین را داشته ایم. بهتر است تمرینات خود را با مدت زمان کوتاه تر، ولی به طور مستمر انجام دهیم، برای مثال چند بار در هفته و یا هر روز، اما با مدت زمان کم تر. همیشه کیفیت تمرین، مهم تر از کمیت آن است و یک ساعت تمرین مفید با تمرکز و دقت بالا، نتیجه ی بهتری نسبت به چند ساعت تمرین با تمرکز پایین خواهد داشت و اراده ی شما را تقویت خواهد کرد. با تقسیم کردن قطعات به قسمت های کوچک در هر جلسه از تمرین، می توانید خیلی راحت تر به اجرای قسمت های دشوار بپردازید.

“شناسایی و برطرف کردن مشکلات”

هرگز قطعه را از ابتدا تا انتها به صورت پی در پی و با تکرار فراوان اجرا نکنید و از روی قسمت های دشوار و مشکلات خود به سادگی عبور نکنید! ابتدا قسمت مشکل را شناسایی کنید و آن میزان را علامت بزنید، سپس به نحوه ی حل آن فکر کنید. برای مثال اگر در ریتم قطعه مشکل دارید، ابتدا ریتم آن را به صورت جدا و با سرعت پایین تمرین کنید( بدون اجرای نت ها بصورت ریتم خوانی)، سپس سرعت را کم کم بالا ببرید و هنگامی که تسلط کافی پیدا کردید، با ساز تمرین کنید. پس از این که مشکل خود را حل کردید بهتر است دوباره به ابتدای قطعه برنگردید، چند بار آن بخش را با سرعت های مختلف اجرا کرده و سپس از آن عبور کنید.

“تنها صحیح نواختن نت ها کافی نیست”
بهتر است درباره ی آهنگساز، تاریخ و دوره ی ساخته شدن اثر، ویژگی های موسیقی آن دوره و … اطلاعات کافی داشته باشید. مثلا اگر قطعه ی آوازی با یک زبان دیگر را اجرا میکنید، حتما شعر را ترجمه کنید تا با موضوع و احساسات آن ارتباط برقرار کنید. قطعه را با اجرای هنرمندان بزرگ بشنوید و ویژگی های اجرای آن ها و نقاط قوت آن را برای خود آنالیز کنید.
زمانی را به تجسم کردن اختصاص بدهید، مدتی از ساز فاصله بگیرید و خود را در حال اجرای قطعه تجسم کنید و به جزییاتی که میخواهید در اجرای خود داشته باشید فکر کنید.

“ضبط کردن”
بهتر است که هنگام اجرای قطعه، آن را ضبط کنید، ممکن است با گوش دادن به آن، ایده های جدیدی درباره ی شیوه ی اجرا، و یا مشکلات احتمالی به ذهنتان برسد. همچنین فیلم گرفتن از تمرین و اجرای قطعه بسیار مفید است و می توانید تنش و انقباض های بدن خود را هنگام نواختن ببینید.

“یادداشت کردن روی پارتیتور”
سعی کنید نکات مهم را روی نت قطعه یادداشت کنید، برای مثال انگشت گذاری، دینامیک، تغییر تنالیته و غیره.

“آمادگی روحی”
همه ی ما انسان هستیم، و گاهی اوقات حوصله و تمرکز کافی برای تمرین را نداریم و حتی ممکن است به جای حل مشکلات، مشکلات جدید تری نیز ایجاد کنیم. اگر تحت فشار زیاد و کمبود زمان نیستید، بهتر است از تمرین کردن دست بکشید، یا به اجرای قطعه ای بپردازید که کاملا بر آن تسلط دارید و قبلا تمرین کرده اید. بسیار مهم است که از تمرین کردن و نواختن موسیقی لذت ببریم و اگر با فشار و بی حوصلگی به تمرین بپردازیم ممکن است مایوس شویم!

و در آخر، بهتر است که در پایان هر جلسه تمرین و در صورت کامل کردن هدف خود، به خودتان پاداش بدهید و خود را تشویق کنید، این کار به تقویت اراده شما بسیار کمک کرده و انگیزه شما را برای تمرینات بیشتر تقویت میکند!

source: classicfm.com

آلبوم “مد و نای” ، دومین اثر رسمی گروه #دنگ‌شو است. پیش از این آلبوم «اتاق گوشواره» نیز به صورت رسمی از این گروه پخش شده بود. در آلبوم «مد و نای» تمایل موسیقایی گروه به سازبندی الکترونیک مشخص است. کلیت آثار در همان راستای سبک و فضای گذشته دنگ‌شو می‌باشد، ترکیبی از موسیقی غربی و ایرانی، اما این بار فضای الکترونیک و افکتیو هم به این آلبوم اضافه گردیده. موسیقی دنگ شو را می‌توان بخش مهمی از جریان موسیقی تلفیقی سالهای اخیر دانست، جریانی که گروه‌هایی مثل #پالت، #بمرانی، #دال، #چارتار، #داماهی، #دارکوب و #عجم و هنرمندانی مانند میلاد درخشانی، علی زندوکیلی و مهدی ساکی بدنه اصلی آن را تشکیل می‌دهند.

لینک خرید آلبوم:

https://beeptunes.com/album/487487851/%D9%85%D8%AF-%D9%88-%D9%86%D8%A7%DB%8C

فرامرز پایور نوازنده سنتور و ردیف‌دان و تصنیف ساز نامدار موسیقی ایران در ۲۱ بهمن سال ۱۳۱۱ در تهران به دنیا آمد. پدرش علی پایور، هنرمند نقاش و استاد زبان فرانسه در دانشگاه تهران و پدربزرگش مصورالدوله، نقاش چیره‌دست دوره قاجار بود که با نواختن ویولن، سنتور و سه‌تار آشنایی داشت.

فرامرز پایور در سن ۱۷ سالگی، آموزش موسیقی را نزد استاد ابوالحسن صبا آغاز کرد و همچنین از محضر استادانی چون عبدالله دوامی و نورعلی خان برومند بهره برد. هنگامى که فرامرز پایور برای فراگیری سنتور به کلاس درس استاد ابوالحسن صبا در خیابان ظهیرالاسلام رفت، سه سال از درگذشت آخرین بازماندهٔ سنتورنوازان افسانه‌ای از نسل قدیم، استاد حبیب سماعی، می‌گذشت.

فرامرز پایور، یکی از برجسته‌ترین شاگردان استاد صبا شد و تا سال ۱۳۳۶ که استاد صبا درگذشت، از آموزش‌های وی بهره برد.

استاد فرامرز پایور از سال ۱۳۳۳، فعالیت خود را در وزارت فرهنگ و هنر وقت و از سال ۱۳۳۷ تدریس سنتور را در هنرستان عالی موسیقی ملی آغاز کرد. فرامرز پایور اولین سنتورنوازی بود که روى سنتور، نواسازى مى‌کرد و تنها در پى بداهه‌نوازی نبود. به بیان دیگر، فرامرز پایور اولین آهنگ‌سازى بود که ساز تخصصى او، سنتور بود.

فرامرز پایور سپس هارمونی و کمپوزیسیون را در کلاس استاد بزرگ آن زمان، امانوئل ملیک اصلانیان آموخت. در سال ۱۳۴۱ براى ادامه تحصیلات کلاسیک خود که سال‌ها پیش به عشق موسیقى آن را کنار گذاشته بود، از طرف وزارت فرهنگ و هنر به انگلستان فرستاده شد. از دانشگاه کمبریج در زبان و ادبیات انگلیسى دانشنامه گرفت و در تمام این سال‌ها تلاش فراوانی در جهت معرفی موسیقی ایرانی و سنتور به محافل دانشگاهى انگلستان انجام داد که برنامه‌هاى دلپذیرى از آن سال‌ها در آرشیو رادیو بی‌بی‌سی وجود دارد.
در این سال‌ها، برای شناساندن موسیقی اصیل ایرانی، از طرف دانشگاه لندن و دانشگاه کمبریج از فرامرز پایور خواسته شد تا کنفرانس‌هایی در این زمینه همراه با ساز خود ترتیب دهد. همه این کنفرانس‌ها با موفقیت انجام شد و از سوی این دانشگاه‌ها به دریافت جوایزی نائل گردید.

استاد فرامرز پایور را باید از نخستین رواج دهندگان گروه‌نوازی با ساختار سازهای ایرانی به شمار آورد و وی با دانش وسیعی که در زمینه موسیقی داشت و همچنین علاقه‌مندی و پی‌گیری فراوان توانست بسیاری از آموخته‌های خود از استادانی چون صبا و دوامی و برومند را در قالب کتاب سامان دهی کند که ردیف فرامرز پایور برای سنتور و همچنین نت نویسی نزدیک به 200 تصنیف به روایت استادش عبدالله خان دوامی از جمله این کارهاست.

فرامرز پایور در دههٔ ۱۳۶۰ به همراهی جلیل شهناز، علی اصغر بهاری، محمد موسوی و محمد اسماعیلی، «گروه اساتید» را تشکیل داد و سرپرستی، آهنگ‌سازی و نوازندگی سنتور را در آن به عهده گرفت. این گروه، آثار ماندگاری با محمدرضا شجریان و شهرام ناظری ارائه دادند.
تلاش‌های پایور، پلى بود بین میراث صبا و محجوبی و آن جریانی که جوانان موسیقی‌دان و تحصیل‌کرده در دانشکده هنرهای زیبا از اوایل دهه ۱۳۵۰ به راه انداختند و موسیقى ایرانی امروز را الگو شدند.

فرامرز پایور ۱۸ آذر ۱۳۸۸ در بیمارستان شهید باهنر اقدسیه تهران به علت ایست قلبی و مشکل تنفسی درگذشت.