نورعلی برومند درسال ۱۲۸۵ در تهران چشم به جهان گشود. او از ۷ سالگی موسیقی را با فراگیری تنبک آغاز کرد. پدرش میرزا عبدالوهاب خان برومند جواهری، از جواهرشناسان معروف بود و به موسیقی علاقه‌ی خاصی داشت به همین دلیل هنرمندانی چون درویش سماع‌حضور، حسین اسماعیل‌زاده و سیدحسین طاهرزاده به منزل ایشان رفت‌و‌آمد داشتند و همین برای شکفتن نورعلی برومند، کافی بود.
نورعلی آموزش تار را از ۱۳ سالگی نزد “درویش خان” آغاز کرد و ردیف مقدماتی درویش را در سه سال فرا گرفت. نورعلی با #ابوالحسن_صبا دوست و مانوس بود و دوستی آن‌ها از زمانی شروع شد که هر دو نزد درویش خان نواختن تار و سه‌تار فرا می‌گرفتند و درویش خان آن ها را “دو تا کوچولو” نام نهاده بود.
برومند در سن ۱۸ سالگی برای تحصیل به برلین رفت. او در این سفر سه‌تاری را که “روشنک” می‌نامید همراه خود برد، تا بتواند به تمرین‌های خویش ادامه دهد.
او در برلین نزد خانواده دکتری اقامت گزید. ضمن تحصیل دوره متوسطه به کنسرت‌ها می‌رفت و کم کم به موسیقی غربی هم علاقمند شد و پیانو آموخت.
پس از بازگشت به ایران در ۲۲ سالگی، آموختن نت‌نویسی و ردیف را نزد موسی معروفی ادامه داد. پس از یک سال، دوباره به آلمان رفت و به تحصیل در رشتهٔ پزشکی پرداخت.
در کتاب مردان موسیقی سنتی و نوین ایران، نام نورعلی برومند به کرات دیده می شود. در این کتاب نوشته شده: “کمانچه در چند سال پیش از انقلاب می‌رفت تا برای همیشه صدای آن در موسیقی سنتی و اصیل ما خاموش شود، که استادان دلسوزی همچون دکتر داریوش صفوت، دکتر نورعلی برومند و #علی_اصغر_بهاری آن را از محو شدن و نابودی نجات دادند.”
نورعلی برومند در ۳۰ دی ۱۳۵۵ در سن ۷۵ سالگی فوت کرد و در قبرستان ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.
منابع: •سایت دانشنامه سنتور
• مردان موسیقی سنتی و نوین ایران، جلد دوم، حبیب‌الله نصیری‌فر
@partmusicschool