#اتل اسمایت آهنگساز، رهبر ارکستر و نویسنده بریتانیایی، زنی که اپراهایش را خودش رهبری می کرد، گلف بازی میکرد و از فعالان سوفراژت (جنبش حق رای زنان) بود!
او در سال ۱۹۱۱ “مارش زنان” را ساخت و این مارش به سرود رسمی اتحادیه اجتماعی و سیاسی زنان تبدیل شد. اپرای “خرابکارها ” از مهم‌ترین
اپراهای انگلیسی پس از پرسل و قبل از بریتن است و گوستاو مالر که محبوب ترین رهبر ارکستر نزد اسمایت بود تصمیم داشت تا آن را در وین به روی
صحنه ببرد. اپرای جنگل نیز تا سال ۲۰۱۶ تنها اپرای ساخت یک زن بوده که در متروپولیتن نیویورک اجرا شده است!
به پاس فعالیت‌های اسمایت در ۱۹۲۲، مقام
Dame
امپراتوری بریتانیا به او اهدا گردید. او نخستین آهنگساز زن بود که موفق به دریافت لقب بانو گشت. اسمایت دو دکترای افتخاری از دانشگاه‌های آکسفورد و دورهام دریافت کرد.
کلارا شومان، یکی از برترین پیانیست های قرن نوزدهم، آهنگساز و همسر #روبرت_شومان بود که در 13 سپتامبر 1819 در آلمان به دنیا آمد.
کلارا از پنج سالگی نزد پدرش “فردریش ویک” که از اساتید مشهور پیانو بود آموزش دید و به یادگیری موسیقی و ساز پیانو پرداخت.
او از 13 سالگی تا هنگام ازدواجش دوره ی حرفه ای فوق العاده ای را به عنوان یک پیانیست سپری کرد و به عنوان یک نوازنده با استعداد در سرتاسر اروپا شناخته شده بود.
با وجود مخالفت‌های سخت پدرش، در سال ۱۸۴۰ با روبرت شومان ازدواج کرد و صاحب 8 فرزند شد! با این وجود او همواره به نوازندگی و آهنگسازی و تدریس در کنسرواتوار ادامه داد، در تور های مختلف همسرش را همراهی میکرد و شهرتش از آلمان فراتر رفته بود و همچنین به دلیل فعالیت حرفه ای او، روبرت نیز در اروپا شناخته شد.
کلارا موسیقی خوب را می شناخت، در زمان او، که آثارِ #بتهوون رو به فراموشی بودند، سونات های او را برای حضار آلمانی می نواخت. کلارا حتا پا فرا تر گذاشت و شنوندگان آلمانی را با موسیقی #شوپن آشنا کرد.
شوپن از استعداد او در نوازندگی برای #لیست صحبت کرده بود و فرانتس لیست به یکی از اجراهای او رفته و به شدت تحت تاثیر نوازندگی او قرار گرفته و مقاله ای درباره او در یک مجله پاریسی منتشر کرد.
پیش از او نوازندگانِ زن کم نبودند، با این حال، کلارا، نخستین پیانیست زن برترِ تاریخ موسیقی است. کلارا شومان از اولین نوازندگانی بود که رسیتال برگزار می کرد و با اجرای آثار آهنگسازان مختلف و معرفی آنها، تاثیر بسیاری در سلیقه شنیداری مردم گذاشت.
او و همسرش رابطه دوستانه ای با #یوهان_برامس نیز داشتند و او بسیاری از آثار برامس را برای عموم اجرا کرد.
به دلیل ناراحتی روحی و افسردگی همسرش، او با برگزاری کنسرت های متعدد خانواده خود را تامین می کرد.
پس از مرگ همسرش او خود را وقف اجرا و آهنگسازی کرد و برخی از آثار روبرت را نیز بازنگاری و منتشر کرد.
به گفته خودش، کلارا خود را بیشتر پیانیست می دانست تا یک آهنگساز، و به توانایی های خودش به عنوان یک زن در آهنگسازی باور نداشت، با اینکه بسیاری از آثار او امروزه بارها ضبط و اجرا می شوند.
آثار او شامل ترانه ها، کنسرتو پیانو، قطعه هایی برای پیانو، پیانو تریو، قطعه هایی برای گروه کُر و سه رومنس می باشد که به مناسب تولد همسرش ساخته بود و رومنس ها را به یوزف یوآخیم ویولنیستی که اغلب او را در کنسرت ها همراهی می کرد تقدیم کرد. یوآخیم این قطعات را لذتی معنوی و شگفت آور نامیده است.
اِمی بیچ یکی از بزرگترین آهنگسازان قرن 19 و اوایل قرن 20 آمریکا بود، که ممکن است به این دلیل که او یک زن بوده هرگز اسمش را نشنیده باشید!
امی مارسی، در 1867 در نیو همپشایر آمریکا به دنیا آمد.
حرفه آهنگسازی او در کودکی و با ساخت سه والس کوتاه آغاز شد، او هر سه قطعه را بدون پیانو و در ذهن خود آهنگسازی کرده و نوشته بود! پس از آن به نوازندگی پیانو روی آورد و با اجرای قطعات بتهوون در 16 سالگی اولین کنسرت خود را در بوستون برگزار کرد!
به این دلیل که امی زن بود و در آن دوره آهنگسازی به عنوان یک حرفه برای یک زن خیلی پسندیده نبود، او به اروپا نرفت و با مدرسانی که در شهر خودش بودند و با مطالعه شخصی تحصیلاتش را ادامه داد!
اما همه ی اینها مانع پیشرفت او نشد و در سال 1896 و در 29 سالگی، سمفونی Gaelic او به عنوان اولین سمفونی منتشر شده توسط یک زن در آمریکا انتشار یافت و توسط ارکستر سمفونیک بوستون اجرا شد!
پس از ازدواج به درخواست همسرش تدریس پیانو را رها کرده و تنها اجازه داشت دو رسیتال پیانو در سال برگزار کند! با این حال او به آهنگسازی ادامه داد و آثارش نظر همه را به خود جلب میکردند.
او زندگی خود را صرف آهنگسازی و تدریس موسیقی و تشویق زنان به آهنگسازی کرد، به گفته او “موسیقی بالاترین راه بیان تجربه زندگی است، و یک زن با توجه به ماهیت و موقعیتش از تجربیاتی که به زندگی انسان رنگ می دهد منع شده است.”
خوشبختانه امروزه همچین مسائلی برای آهنگسازان کمتر دیده می شود و زنان آهنگسازی مانند اِمی بیچ که با تعصبات بی مورد فراموش شده بودند دوباره شنیده می شوند!
“ترجمه توسط آموزشگاه موسیقی پارت”
source: classicfm.
@partmusicschool
امی بیچ
رومنس برای ویولن و پیانو
Violin: Elena Urioste
https://www.youtube.com/watch?v=8mGVFSIkKQc
سسیل شامیناد آهنگساز و پیانیست فرانسوی، یکی از موفق ترین آهنگسازان زن و اولین زنی بود که نشان افتخار لژیون دونور را دریافت کرد.
سسیل در هشتم آگوست 1857 در پاریس به دنیا آمد. او ابتدا یادگیری موسیقی را با مادرش آغاز کرد و به طور خصوصی از”مارتین پیِر مارسیک” ویولن، “بنجامین گدار” آهنگسازی و “فلیکس لو کوپی” پیانو را یادگرفت.
او از کودکی شروع به آهنگسازی کرد و در هشت سالگی برخی از قطعات خود را برای ژرژ بیزه اجرا کرد که او را بسیار تحت تاثیر قرار داد.
او در 18 سالگی به طور رسمی کنسرتی از آثار خود برگزار کرد و از آن پس فعالیت حرفه ایش به عنوان یک آهنگساز آغاز شد. در آن زمان تمامی آثار او منتشر شدند!
پس از تور های بسیار در فرانسه، به انگلستان رفت و آثار او بسیار مورد پسند واقع شد.
در 1908 به آمریکا رفت، جایی که از او و آثارش به خوبی استقبال شد. بسیاری از آثار او در لیست علاقمندان پیانو در آمریکا قرار داشت.در آمریکا به ساخت آثار ارکسترال و آثاری مانند باله و اپرا پرداخت.
در سال 1913 به عنوان اولین زن آهنگساز، نشان افتخار لژیون دونور را دریافت کرد!
در انگلستان به ضبط برخی آثارش پرداخت که بعدها جزو پرفروش ترین آثار موسیقی کلاسیک بودند.
موسیقی او نیز نمادی از رمانتیسم متاخر فرانسه بود. شامیناد آهنگساز موفقی بود و درآمد خوبی از شغل خود داشت.
بسیاری از آثارش با نقد های مثبتی همراه بود اما بعضی از آنها نیز به دلایل تعصب جنسیتی سرکوب شد.
با این حال در نیمه دوم قرن بیستم بسیاری از آثار او فراموش شد.
او با بالا رفتن سنش کم تر و کم تر آهنگسازی می کرد و در 13 آوریل 1944 در مونته کارلو از دنیا رفت.
ترجمه از ویکی پدیا انگلیسی توسط آموزشگاه موسیقی پارت
@partmusicschool
👇👇👇
